„Podróż zimowa” Amélie Nothomb

Wydawnictwo: Muza, 2011

Oprawa: miękka

Liczba stron: 94

Moja ocena: 3,5/6

Ocena wciągnięcia: 4/6

*****

Na pierwszej stronie poznajemy Zoila, pracownika elektrowni. Czeka on na samolot, który… zamierza porwać. A dlaczego? Czy jest terrorystą? Bojownikiem o wolność naszą i waszą? Psycholem? Odpowiedź Was zapewne rozczaruje: on to robi z miłości, a właściwie z zawiedzionej miłości.

A to wszystko przez zlecenie otrzymane z jego miejsca pracy. Został wysłany do bardzo skromnie urządzonego i przeraźliwie zimnego mieszkania dwóch młodych kobiet – Astrolab i Alienor. Astrolab jest piękna, pociągająca, a Alienor jest lekko upośledzoną – jak to nazywa bohater – debilką. W kwestionariuszu wpisane jest, że właścicielka jest pisarką, ale która z nich jest właścicielką?

Zoil zakochuje się po uszy w Astrolab. Znajduje kolejne powody, dla których musi odwiedzić ich mieszkanie, by tylko spotkać się z kobietą, która go zafascynowała. Astrolab także powoli odwzajemnia jego zainteresowanie, jednakże ich droga do szczęścia jest ściernista – jego ukochana obiecała samej sobie, że będzie się zawsze opiekowała Alienor i nie będzie robiła niczego, co mogłoby jej zaszkodzić. A znowóż Alienor nie ma poczucia dyskrecji i hm… wstydu – z zamiłowaniem obserwuje zakochanych, patrząc intensywnie, jak się całują. To znowu krępuje Zoila. Próbuje on różnych sposobów, by móc spędzać czas sam na sam z ukochaną, jednakże w pewnym momencie traci cierpliwość, a od tego droga jest już krótka do momentu, w którym poznajemy naszego bohatera.

Nie jest to pierwsza książka tej autorki, którą czytałam. I w porównaniu z chociażby „Kwasem siarkowym” ta książka jest zdecydowanie słabsza. Niestety, nie czuję satysfakcji z jej lektury. Tzn. widzę, że jest to książka niezła, trochę ponad przeciętność tej autorki, ale czegoś mi brakuje. Tego tajemniczego „czegoś” 😉 Poczułam, że autorka tylko liznęła tę historię, poczułam jakby nie była ona porządnie rozwinięta. Ja wiem, że Nothomb bardzo dobrze się odnajduje w krótkich formach, ale to już była dla mnie zbyt krótka forma w stosunku do kalibru fabuły. Również bohaterowie, a szczególnie obydwie bohaterki wydały mi się tylko zarysowane, jakby nie skończone. Zabrakło mi tego sławnego „haka” Nothomb, który gwarantuje, że jej książki czyta się z wypiekami na twarzy.

Nothomb utarła sobie pewien schemat i jego się trzyma, mniej lub bardziej ściśle. Miłość, sława, spełnienie, związki międzyludzkie, dosłowny, lekko dosadny język, ludzie otyli, niepełnosprawni, z kłopotami psychicznymi. Wyżej wspominany „Kwas siarkowy” mną mocno trzepnął, dał mi popalić (tym bardziej, że czytałam go w podróży i musiałam jednak stopować swoje reakcje 😉 ), a tutaj tego niestety nie było.

Jednak jest to ciągle ciekawa książka, szczególnie jeżeli ktoś nie zna stylu autorki, metod, które używa. Jest to interesujące studium obsesji – obsesji różnorakiej, wywnioskujecie z lektury sami, o jakie rodzaje mi chodzi.

Miłośnicy tej autorki (do których generalnie i ja się zaliczam) poszują się pewnie lekko zawiedzeni – tak, jakby nic nowego, tylko podobna historyjka do innych w jej stylu. Osobom, które autorki jeszcze nie znają – polecę. Jeżeli lubicie powieści z zacięciem psychologicznym, o trudnych tematach i raczej krótkie w formie (100-150 stron), to śmiało sprawdźcie, jak Wam się spodoba!