„Zadziwiający Maurycy i jego edukowane gryzonie” Terry Pratchett

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka, 2011

Oprawa: miękka

Liczba stron: 212

Moja ocena: 5/6

Ocena wciągnięcia: 5/6

*****

Grupa szczurów zjada resztki wyrzucone z Niewidocznego Uniwersytetu. Kot zjada jednego ze szczurów. I nagle wszyscy zdają sobie powoli sprawę, że coś jest inaczej! Zaczęli myśleć, rozumieć, mówić, ich świat zmienił się zupełnie. A gdy tak specjalne szczury i kot się spotkają, to można być pewnym, że będzie się działo!

I tak oto poznajemy zadziwiającego Maurycego i jego edukowane gryzonie. Gromadka to mocno nietypowa. Bystry, przebiegły kocur, który nie zjada tylko tych szczurów, które mówią. Klan szczurów, które prowadzą rozmowy o jakimś tajemniczym stworzycielu, tym, co czeka na nie po śmierci, czytają bajki i używają narzędzi. A do tego jeszcze głupawy z wyglądu dzieciak, który zapewnia zwierzętom wikt i bezpieczeństwo. Razem wędrują od miasta do miasta, w każdym odgrywając komedię epidemii szczurów i ich wyprowadzania z miasta przez grajka. Zarabiają tak na życie i wspólną przyszłość, przyszłość wymarzoną.

Pewnego dnia trafiają do miasteczka zwącego się Blintzowe Łaźnie. Wszystko tutaj wygląda podejrzanie – nie ma żadnych szczurów, w korytarzach pod domami pachnie paniką, ludzie głodują, dwóch szczurołapów przynosi do rozliczenia sznurowadła, a nie szczurze ogony. Głupawy z wyglądu dzieciak, razem ze szczurami, kotem oraz nową znajomą, opętaną przez opowieści i bajki, Malicią próbują rozwiązać tajemnicę. Czeka na nich jednak wiele wyzwań i zagadek. A na dodatek pod ziemią czai się Zło…

Dawno nie czytałam nic napisanego przez tego autora. Czytałam kilka książek po angielsku i były super. A po polsku czytałam tylko – o ile dobrze pamiętam – „Kapelusz pełen nieba”, który mnie jednak nie urzekł. Teraz już wiem dlaczego – obydwie książki różnią się tłumaczami! Piotr Cholewa spowodował, że ksiązkę czytało się wyśmienicie. Widać, że lubuje się w słowach i zabawie nimi. Brawo! Świetne tłumaczenie, życzę jak największej ilości książek, by trafiały na dobrych tłumaczy 🙂

A przechodząc do tej konkretnie książki – nie spotykamy tutaj znanych nam ze Świata Dysku bohaterów, jednak to nieczego nie ujmuje całości. Autor stworzył postaci – jak zwykle – niezmiernie barwne i posiadające ciekawe charakterystyki. Same imiona szczurów to już niezła zabawa – Mielonka, Pożywna, Groźna Fasolka, Sardynki, Ciemnybrąz. Ta grupa szczurów gwarantuje nam – razem z Maurycym – mnóstwo zabawy. Bo jak się nie uśmiechnąć, gdy czyta się o szczurach pływających synchronicznie w śmietance, stepujących i kłaniających się, noszących kapelusze i czytających „Przygodę pana Królisia”? Akcja jest wartka, wiele się dzieje, a całość okraszona jest sporą dawką humoru, przy którym zdarzało mi się zarówno uśmiechać, jak i chichotać. Jednak – również jak zwykle – możemy w fabule znaleźć mnóstwo nawiązań do naszej rzeczywistości. Można pomyśleć o tym, co czyni z człwieka człowieka? O współistnieniu róznych istot (jak również ras, gatunków), poszukiwaniu celu i sensu w życiu, konstruowaniu filozofii, o wartości przyjaźni.

„Zadziwiający Maurycy i jego edukowane gryzonie” to świetny przykład lekkiego, zabawnego fantasy. Polecam wszystkim wielbicielom tego autora oraz tym, którzy chcieliby się przekonać w czym tkwi jego fenomen.